Er was eens een grote bank, die bestond uit allemaal zelfstandige lokale kantoren. Die bank had een innige samenwerking met een grote verzekeraar. Elk van de bankkantoren acteerde ook als verzekeringstussenpersoon en de grote verzekeraar was daar veelal favoriet.
Nieuwe klanten, maar ook klanten die aanvullende financiering vroegen of in zwaar weer kwamen te verkeren, kregen veelal het dringende advies het bankkantoor als verzekeringstussenpersoon aan te stellen. In de regel volgde daarop een inventarisatie die leidde tot het oversluiten van de lopende verzekeringen naar de grote verzekeraar.
Omdat deze nieuwe polissen tot stand kwamen in het (kunst)licht van de herfinanciering van de onderneming, had de ondernemer in de regel niet veel aandacht voor polisvoorwaarden en dat soort kwesties.
Eén van die ondernemers kwam er jaren later achter dat de bank bij het oversluiten van zijn aansprakelijkheidsverzekering met een naar dekkingsgat had laten zitten.
Wat was het geval? De polis bij de grote verzekeraar was het soort ‘claims made’, wat wil zeggen dat dekking werd verleend voor alle claims die ontstonden tijdens de looptijd van de verzekeraar en ook ‘inloop’, risico’s die betrekking hadden op gebeurtenissen die plaats hadden gevonden voor het ingaan van de polis, was meeverzekerd.
Maar toen er een claim kwam, bleek dat er geen dekking verleend was. Het ging om een arbeidsongeval en de verzekeraar wees de dekking af, omdat het ongeval niet gemeld was bij het afsluiten van de polis.
Bij het afsluiten van de polis was gevraagd of er ‘lopende kwesties’ waren en de klant had gemeld welke zaken er liepen. De klant had niet gemeld dat er ook nog incidenten op de werkvloer waren geweest waarvan de klant op dat moment niet wist of kon vermoeden dat die tot een claim zouden leiden.
En net daarop wees de verzekeraar de dekking af: toen de verzekeraar vroeg of er lopende kwesties waren, had de klant alle incidenten moeten melden, ook die waarvan nog niet bekend was dat die tot schade hadden geleid.
En passant gaf de verzekeraar daarbij ook aan dat als het incident wel was gemeld, het incident van de dekking uitgesloten zou zijn geweest, maar dat de klant daarmee dan ook de keuze had gehad geen nieuwe polis af te sluiten.
Het ging om een aanzienlijke schade, waarbij uiteindelijk de rechter ook een oordeel moest vellen. De rechter oordeelde dat het standpunt van de verzekeraar terecht was. De klant had volgens de rechter alle bekende incidenten moeten melden toen de klant de verzekering aanvroeg.
Voor de klant een heel dure les, maar ook voor andere ondernemers is er een les uit te leren, specifiek ten aanzien van arbeidsongevallen:
- Hou een ‘pleisterlijst’, een registratie van elke verwonding op de werkvloer, bij.
- Geef de gehele pleisterlijst als bijlage bij de aanvraag van een nieuwe aansprakelijkheidsverzekering.